kilabot ng mga ojt

"sir dennis... patingin naman po..."

"ng ano?"

kahit alam ko naman kung ano talaga ang kailangan nilang tignan, gawi ko na itanong sa kanila kung ano ang pakay nila sa paglapit sa kin.

ganyan ako sa mga ojt namin. naninindak. o sabihin na nating serious mode lang ako sa kanila. kaya tuloy sinasabi ng mga volunteers namin na takot daw yung ibang ojt na lumapit sa akin. kapag natapat sila sa dokumento na kailangang lumapit sa akin, ipinapasa nila sa mga mas senior na ojt o mga volunteers namin na matagal na dito at nakakabiruan ko na. kulang na lang yata ay sabihin sa king pahiran ko sila ng laway bago sila umalis para di sila mabati.

di ko naranasan ang mag ojt. wala kase sa course namin yun. di ko naranasan ano pakiramdam nung para kang batang ibon na susubok pa lang lumipad. teka parang ang layo. i mean, yung pakiramdam nung una mong pagsubok sa tinatawag na real world. di ko naranasan yung inuutus-utusan na hindi naman sinuswelduhan.

pero alam ko naman ang pakiramdam ng mga ojt namin dito. nahihiya lang din siguro sila dahil hindi ako masyadong palangiti sa mga taong di ko pa nakakapalagayan ng loob. siguro iniisip nila na napaka unfair ko kase may mga volunteers at ojt kami dito na kabiruan ko at hinahanap ko kapag nawawala.

iha, kung alam nyo lang kung pano ko kayo ninanakawan ng tingin. oo kayong dalawang bagong ojt. *hahaha manyak mode!* syempre tinitignan ko kung paano nyo ginagawa ang trabahong nakatoka sa inyo.

mabuti na lang may mga kasamahan sila dito, ang bodega troopers (bansag ko sa kanila dahil palaging nakatago sa bodega) na sinasabi na hindi naman ako nangangain at nangmamanyak ng mga ojt. laking gulat ko nang buong sigla at confident na lumapit sa kin ang isang ojt nung isang araw...

"sir dennis... patingin po..."

"ah ok eto o." *malumanay at malambing tone*

o ano? masungit ba ako? di naman ah. alam kong binabansagan nyo akong suplado pero ok lang dahil medyo totoo naman. kahit pa pabiro kayong bumubuo ng "pabaitin si sir dennis movement" sa loob ng bodega e ok lang din.

ayoko naman din na magiwan ng masamang imahe sa mga ojt na pumapasok sa opisina namin. pero ewan ko ba gustong gusto ko yung sitwasyon na sa mga unang linggo e ilag sila sa akin dahil mukha daw akong masungit pero pag patapos na ang pag o ojt nila dito ay buddy buddy na kami, nagbibiruan, nag aasaran, at syempre may natututunan. yung tipong mapapalagay na ang loob nila sa akin na kaya na nilang sabihin ang nasasaloob nila. so far, ganun naman ang nangyayari. mabuti din naman kasi na nalalaman mo kung ano ang iniisip ng ibang tao sa yo.

"sir nung una talaga natatakot ako sa yo kasi di ka ngumingiti. bungisngis ka pala saka ang lakas ng kiliti mo sa tagiliran. hahaha!"

kaya sa mga ojt namin, di naman kayo dapat matakot sa akin. di naman ako nangangagat. kailangan confident lang kayo sa sarili nyo at marunong rumispeto. kung sa tipo ko pa lang nasisindak na kayo, edi lalo na kapag tapos na kayo mag aral. baka nasa job interview kayo o kinakausap ng big boss e bigla na lang kayo mangisay at magcollapse. kaya nga kayo nag oojt ay para mahasa din kayo sa pakikisalamuha bukod sa patikim ng trabaho na haharapin nyo pagkatapos nyo mag-aral.

kaya by next week, may naiisip akong bagong approach sa inyo mga minamahal kong ojt. outwit. outplay. outlast. bawal ang umiyak. bawal ang magreklamo.

"sshhh sshhh ineng, tama na, wag ka na maingay, di kita sasaktan." hahaha!

at sa mga susunod pang mga ojt na dadaan sa amin, eto ang mensahe ko sa inyo...

"GGRRRROOOOWWWLLL!!!!"