sa buong buhay ko, hindi ko inakalang mararanasan ko ang cheerdancing. madalas napapanood ko lang sya sa TV at kung titingnan mo parang ang dali maghagis hagis sa ere na may paikot ikot pa (helicopter) at mga lifting na kala mo nagbubuhat lang ng unan.
enjoy panoorin. hanggang sa nakita ko na lang ang sarili ko na nasa gitna ng field, nagpapractice ng steps. nagbubuhat. sumisigaw. nagpapalipad at sumasalo.
para san ba tong @$#$@ na ginagawa namin? para sa xmas party namin na sports ang theme. buti na lang isang laro na lang ang sasalihan ko. sapilitan pa. kung di lang dahil sa memo bat ko ba pag aaksayahan ng panahon yan.
nung makalawa lang ako nagumpisa ng practice. ilang practice na rin ang di ko sinipot nung una dahil sa katamaran, daming trabaho, katamaran ulit, at dami ng trabaho ulit. 4 practices akong wala. buti nakuha ko agad yung steps kanina. whew. at yung mga matitigas ang mukha (aray) na di pa rin umattend kanina despite the memo, goodluck sa explanation slip nyahahaha!
nung una support lang ako. siguro nakitang mukha akong tingting na di kayang magbuhat. yes. gaan ng role. hehehe. hanggang sa tinawag ako para paliparin nang paikot yung isa naming kasama. at bukod pa dun, meron pang sasakay sa balikat ko sabay buhat. nakanang. instant gym.
nung una akala ko di ko sya maeenjoy. umuuwi ako na palaging masakit ang katawan. practice ng sayaw sa festival sa umaga, cheerdance sa gabi. hanggang sa unti unti na nagkaroon ng bonding ang grupo. nakakabuo na ng steps at stunts. nagkakabiruan na. sumasaya na ang practice.
sa monday na ang sayaw para sa rehiyon rehiyon festival. pahinga muna ng practice sa cheering. balik sa miyerkules. sana di ko makalimutan ang steps at lifts.
at eto nga pala ang remembrance ko sa unang practice ko. hiwa ng sapatos sa kamay nung may bumagsak. ayos vindicated na.
